Ik ga op soloreis. Ja, dus echt alleen. Maar met al m’n hersenspinsels ben ik nooit helemaal alleen. De komende twee weken neem ik jullie graag mee, want ik mag dan wel solo zijn, maar avonturen zijn er om ze te delen! De derde stop: Cinque Terre.

Als de wiedeweer pakte ik m’n tas in en vluchtte ik het Romeense pand uit. In de trein zag ik de stad steeds kleiner worden en de herinnering van het hostel steeds vager. Ik arriveerde in het havenstadje La Spezia en deze stad voelde meteen spezia(al). Authentiek, sfeervol en superitaliaans. Er heerst een kalme en vriendelijke sfeer, een beetje vergelijkbaar met een dorp. De straten met afval zijn vervangen door een rits aan sinaasappelbomen en de sjezende taxi’s maken plaats voor buurtbussen. In één van die bussen zat ik, onderweg naar m’n airbnb midden in de bergen waar ik een nachtje ontsnapte aan de horror van hiervoor.

Ik open de deur van de kamer en zie drie bedden staan. Ik kijk nog een keer goed naar het nummer, maar het klopt echt. Met een grote aanloop, plof ik op het grote bed - zonder bedwantsen en mét een schoondekbed weliswaar. Waar ik in Rome voor een mindere verrassingen stond, bracht de nieuwe locatie mij hele fijne: een gratis ontbijt én een driepersoonskamer met keuken én balkon - voor mij alleen. Hier ga ik wel een paar goede uurtjes maken. Elf uur later werd ik wakker. Uitgerust. Blij. Met een knorrend maagje die verlangt naar dat beloofde ontbijt die niet teleurstelde.

De volgende locatie - een hostel voor wandelaars - was aan de andere kant van de bergen, in Biassa. Hiken hierheen hoefde gelukkig niet, want er rijden bussen. De bus had vrij veel moeite om ons te vervoeren. Het gaspedaal werd flink ingedrukt om de metershoge berg te ‘beklimmen’. De buschauffeur - die ronduit aan het kletsen was aan de telefoon - werd zelfs even stil. De Italiaanse wegenervaring was pas echt compleet waarna je van links naar rechts door de bus wordt gegooid door de haarspeldbochten. Eenmaal boven was het uitzicht adembenemend. Meteen werd ik begroet door een groepje meiden, waarna we even kletsten over onszelf, ons hostel en de omgeving. Ze waren lovend en vertelden dat dit hostel een zeer schone - fijn - en sociale plek is. Dat ik op deze manier werd ontvangen zei al genoeg.

In deze mooie omgeving besloot ik de ‘buurt’ te verkennen door een stukje te hiken. Maar wat ‘effe een klein stukje’ bleek uiteindelijk een flinke klim. Met het gezelschap van tientallen salamanders, vogels en medehikers verveelde ik me in ieder geval niet. Eenmaal weer op adem gekomen in het hostel ontmoette ik daar m’n kamergenoten, drie Canadese meiden die aan het reizen zijn door Europa. We gingen samen een hapje eten in het restaurant van het hostel, waar alle hostelgenoten zich verzamelen aangezien er na 20 uur geen bussen meer hierheen rijden. Hoewel ik op een soloreis was, was ik de komende dagen in ieder geval niet solo. Tijdens het ontbijt en diner nog meer sociale, lieve mensen ontmoet uit Duitsland, US, Frankrijk, België, Mexico. Het leek alsof ik een derde minor in het buitenland volgde. Met een van hen bezocht ik het havenstadje Porto Venere (officieel geen onderdeel van Cinque Terre, maar absoluut net zo mooi) en daar ontmoetten we nog een aantal mensen van het hostel. Toch bijzonder hoe je in een paar dagen al een heuse community kan opbouwen.

Cinque Terre - ook wel vijf dorpjes - ook absoluut het bezoeken waard. Hoewel ik er maar drie van de vijf bezocht, lagen ze stuk voor stuk aan de kust met - opnieuw - adembenemend uitzicht. Vanwege de regen werd het sterk afgeraden om tussen de dorpjes te hiken dus ging ik met het openbaar vervoer verder. Openbaar was het zeker aangezien het hele spoor bij elk dropje bezaaid stond met mensen. Het is een populaire plek, maar dat is ook met een reden.