Ik ga op soloreis. Ja, dus echt alleen. Maar met al m’n hersenspinsels ben ik nooit helemaal alleen. De komende twee weken neem ik jullie graag mee, want ik mag dan wel solo zijn, maar avonturen zijn er om ze te delen! De tweede stop: Rome.
 

‘You should take a seat, miss. I am afraid we made a double booking. So, the room you booked is full.’ Vol ongeloof staar ik haar aan. Met twee loodzware tassen liep ik helemaal naar dit hostel om vervolgens dit - niet zo fijne - nieuwtje te horen? Ik besloot dus toch maar te zitten, waarna ze verderging met haar verhaal. De conclusie: ik mocht (of eigenlijk moest) naar een ander hostel om daar te verblijven. Wel op hun kosten uiteraard. Snel googelde ik het hostel op en het resultaat beviel mij prima. Ruime kamers, mooie inrichting met planten en meditteraanse tegeltjes. Ik was positief verrast. Een stuk vrolijker ging ik met m’n inboedeltje naar de volgende plek.

De naam van de hostel: Rome Experience hostel. Nou, een experience was het zeker. Ik belandde in een hostel of horror. Wat ik op de foto’s zag, was nergens te bekennen. Het wemelde van vliegen in de gang, mensen liepen op hun blote - en echt gore - voeten door het hostel. Na de incheck, liet de beste man m’n kamer zien en liep weg. ‘No key?’, vroeg ik nog, waarna hij uitlegde dat de deur niet op slot gaat. In andere woorden: iedereen kan deze kamer in komen. Ik maakte m’n weg naar de kamer, waar ik interessante details aantrof. De toiletbrildeksel was in tweeën gebroken, de deurplinten vielen van ellende uit elkaar, de deurklink bestond niet en de kamer was niet schoon. Op elke bed lag een - duidelijk vaak gebruikt - plaid. Dat moest dan je dekbed voorstellen. Niks geen schoon laken. Maar het ergste vind ik nog de badkamer. Aangezien er geen deurklink te bekennen was, bleek er meermaals een hostelgenoot vast te zitten in de badkamer. Echt vermaken kan je je daar niet, want de douche blijft ijskoud en het wastafelkraantje hing nog maar aan één schroefje vast. Niet bepaald een ‘warm’ welkom dus.

Ik besloot het hostel - na mijn eerste vlugge poging - eens beter op te zoeken en belandde op een aantal sites waar de reviews waren bezaaid met klachten. En dat niet alleen. Mensen schreven in hoofdletters: ga daar niet heen. Andere schreven over de welbekende bedbugs, bedwantsen. Mijn hele lijf jeukte. Van m’n haarlijn tot onder m’n kleine teentje. En ik moest hier drie nachten verblijven?

Flink overwhelmed van de accomodatie waar ik geforceerd in zou verblijven, ging ik toch maar naar het centrum waar ik de Italiaanse Aurora zou meeten. We kennen elkaar van onze tijd in Sundsvall, Zweden. Dus elkaar zien na twee jaar, bracht allemaal memories terug. We gingen een hapje eten - pasta natuurlijk - en dronken een aantal drankjes bij Travestere. Een bekende plek onder de locals om op straat wat alcohol naar achter te gieten en te kletsen. Dat besloot ik ook te doen om de ellende van eerder even te verzachten. Klinkt problematisch, maar morgen is het weer een kopje kamillethee. Daarna nam ze me mee naar een ijssalon waar ze werkt en waar ik om 1:00 nog een ijsje kon scoren. Allemaal een fijne afleiding, tot ik in de nacht aan de realiteit mocht geloven. Die ogen gingen wel dicht, maar de echte REM-slaap behaalde ik nooit. De gedachtes over dit gore hostel bleven in cirkels rondgaan. Ik ging dus al vroeg uit de veren. Net als m’n hostelgenootjes die uit Canada, UK en Italië kwamen. Hoewel de plek een absoluut lachertje is, zijn de mensen die er verblijven wel ontzettend lief.

Mezelf in een zomerse rok gehesen, stapte ik in de bus naar een bekende markt bij Travestere. Daar staan allemaal inkopers met hoopjes kleding in een kilometerslange straat naast elkaar te roepen om je te informeren over de goedkope prijzen die ze aanbieden. Hier ging ik even helemaal op aan. Geen ruimte in m’n bagage over, maar kocht toch een paar sieraden en trainingsbroeken voor een prikkie. Na een paar uur struinen, besloot ik terug te gaan naar de hostel. Dit bleek nog niet gemakkelijk, want er was een marathon gaande in Rome, waardoor de rit - die normaal 15 minuutjes zou duurde - nu ruim een uur in beslag nam.

Je snapt: deze teleurstellingen na elkaar, braken mij effe helemaal op. Ik ben een rasoptimist, maar ook die hebben soms een break. Of eigenlijk: een break down. Na een paar noodzakelijke, gemoedelijke belletjes besloot ik de Rome-trip een nachtje in te korten, want dit hostel was ik liever kwijt dan rijk. Met deze beslissing - die even heel opluchtend voelde - waagde ik mij aan die ijskoude douche. De lokken moeten toch ook gewassen worden. Uiteindelijk deed deze temperatuur wel goede dingen voor m’n haar, want het zat helemaal in model. Met weer goede moed waagde ik me weer opnieuw aan de bus richting het centrum waar ik nog een paar sightseeing-parels bekeek, waaronder het Trevi-fontein en het paleis van Victor Emanuel II, waarna ik een pistacchio croissant haalde en deze heerlijk onder die warme bol vol vitamine-D opat. Later maakte ik m’n weg naar een pasta to go-tentje, waar ik verrukkelijke maal haalde voor 5 ekkies. Deze smikkelde ik op bij een prachtige locatie met een viewingpoint over Rome, waar je de zon zag ondergaan. Hoewel de ondergaande zon al genoeg euforie bracht, startten er opgeven moment ook een aantal mensen met het bespelen van muziekinstrumenten. Hemels moment.

Die ochtend erna rende ik - hypothetisch gezien natuurlijk want ik heb nog steeds twee zware tassen - naar het station, waar ik de trein pakte naar La Spezia. Een dagje eerder in de prachtige, groenrijke omgeving dichtbij Cinque Terre. En dat bleek alles wat ik nodig had. Daarover meer in de volgende blog.