Eenbentmoment

Zo nu en dan schrijf ik een column met onderwerpen die mij bezighouden. Situaties die eenbentmoment beschrijven of soms lucht ik gewoon 'ff m'n hart. Het helpt. Deze week ben ik weer thuis. Na een half jaar. Je snapt, dit bentmomentje is even wennen.

Ik weet nog goed het moment dat ik informeerde naar de mogelijkheden om in het buitenland te studeren. Ik las een blog van een student die haar ervaringen deelde. Ze begon ontzettend positief, waardoor ik de koffers al van zolder haalde, maar ze eindigde met een andere noot. Toen ze terugkwam in Nederland, na een halfjaar, ervaarde ze een enorme cultuurshock. Ik dacht dat valt vast wel mee. Of beter gezegd, dat zal ik niet hebben. Tuurlijk is het even wennen, maar dit is toch mijn leven hier. Daar val ik zo weer in terug. Daar was ik van overtuigd. Viel dat even tegen. Ik ben nu ongeveer drie weken thuis, in Nederland. Maar ik geef eerlijk toe. Het voelde niet meteen als thuis. Ik vond het enorm wennen om weer in Nederland te zijn. Mensen om mij heen vragen waar dit dan aan ligt? Ik kan moeilijk mijn vinger erop leggen. Het zijn vaak kleine dingentjes waar je juist zo aan moet wennen. Zo vond ik het heel gek dat er om mij heen Nederlands werd gepraat, en misschien nog wel gekker dat mensen mij kunnen verstaan. Blunders waarbij ik niet door heb dat mensen deze taal kunnen ontcijferen, en dus horen wat ik zeg, heb ik al op m’n naam staan. Oepsie floepsie. Ik moest echt acclimatiseren. En zo met mijn nog vele anderen. Er bestaat zelfs een term voor: reverse culture shock: ‘a common reaction to returning home from studying abroad’. Hoewel ik na drie weken steeds meer m’n draai begin te vinden, kost dit anderen maanden. Dat is heftig.

Gelukkig was het niet alleen maar wennen hoor, sommige dingen waren juist enorm leuk. Ook omdat ik daar simpelweg flink naar uitgekeken had. Van een patatje bij de Febo including kaassoufle tot het rijden op m’n mooie, roze fiets. Ja, hoe Nederlands wil je het hebben. En daarnaast ook het cliché, maar oh zo fijn, het zien van m’n familie en vrienden. Zo gezellig en als vanouds om weer met iedereen in real life te kletsen. Stukken beter dan over zo’n klein beeldschermpje 1800 kilometer verderop.

Eindelijk knuffelen

Kletsen in real life

In Zweden heb ik afgelopen zes maanden niet stilgezeten, en dat is te lezen in al m’n blogs. Ook in Nederland had ik het voornemen hier lekker mee door te gaan. Van het leven te genieten – Pinterest uitspraak hallo – door uitjes te plannen en tijd te spenderen met de mooie mensen in m’n leven. Inmiddels in die drie weken ben ik al heel wat ervaringen – en kaassouflés rijker. Dansen op festivals, picknicken, suppen op de Loosdrechtse plassen, hier en daar wat drankjes en feestjes, varen. Bovenal Nederland opnieuw waarderen. De eerste keer dat ik weer fietste door Hoorn, was de camera niet uit m’n hand te slaan. ‘Oh, huh dit plekje heb ik nog nooit gezien’ of ‘Kijk die huizen, wat enig’ en ‘Die haven, zo mooi hè’. Ik leek wel een toerist, en dat terwijl ik al jaren een inwoner ben van deze stad.

Varen door Enkhuizen

Hoorn

Afgelopen dagen heb ik heerlijk zitten vertoeven op Texel. Een Nederlandse international in Zweden woont op dit heerlijke eiland. Met z’n viertjes haalden we Zweden weer omhoog door herinneringen op te halen, liedjes te luisteren, maar ook nieuwe herinneringen maken op dit vakantieplekje. Want, zo voelde het. Vakantie. Flink boffen met het weer ook. Met ruim dertig graden op de teller lagen we met onze badhanddoeken te luieren op het strand. We zorgden voor ruime verkoeling door regelmatig de zee in te stappen. Het kind in ons kwam naar boven en zo sprongen we over elke golf heen. Geinig, was dat we nog een groep Denen tegenkwamen. En dat op Texel. Onze Engelse woordenschat werd met gemak weer door ons uitgekraamd. Kletsen over Scandinavië en onze recente reis naar Kopenhagen. Voelde toch best wel vertrouwd.

Texel

M'n nachtmerrie

Mooi

Bij dit vakantietripje bleef het niet. Samen met een vriendin verbleven we een nachtje in een pipowagen dichtbij Amersfoort. Op een grote boerderij hebben wij heerlijk zitten vertoeven. Zodra je aankomt op het erf word je al meteen begroet door tientallen koeien, wat geitjes en veel loslopende kippen. Op een veldje, omringt door allemaal bomen en bloemen stonden vier pipowagens. Ieder had z’n eigen picknicktafel buiten en de mogelijkheid om een kampvuurtje aan te maken. Op het erf waren niet alleen slaapplekken, maar ook was er de mogelijkheid om een drankje te nuttigen op het terras, verse producten in de winkel te kopen of de moestuin te bekijken.

De pipowagen

De moestuin inclusief kas

Inmiddels ontwikkel ik een talent voor koffers inpakken. Het blijkt dat ik hier nog vrij efficient in ben. Dat is winnen. M’n koffers zijn alweer ingepakt voor de volgende bestemming. Dit keer blijf ik ietsjes langer hangen dan slechts een paar dagen of weken. Amsterdam. En dat voor in ieder geval zes maanden. Daarna? Ja… Dat zien we dan wel weer.