Eenbentmoment in Zweden #semester
Eenbentmoment in Zweden
Maandelijks - dat wekelijkse laat ik even achterwege - schrijf ik over mijn avontuur in Zweden, mijn tijdelijke woonplaats. Deze weken bezocht ik vier landen in één week. Record? Vast niet. Avontuurlijk is het wel. Eerste plaats van bestemming: Santorini.
De trein raast zich richting Stockholm. Met 7 minuten vertraging op de klok, zit ik op het puntje van m’n stoel om het vliegtuig te willen halen. Een uur op het vliegveld is misschien toch te krap gerekend. Niet dat ik hier nu wat aan kan veranderen. Ik vraag me af of meerdere mensen naar Santorini gaan, vast niet. Een tussenstop op Milaan van 00:30-5:30 is vast niet iets wat een gemiddelde persoon met ook maar een beetje respect voor het slaapritme snel zou doen. Wij wel. Er valt namelijk wat te vieren. Het leven, uiteraard. Maar ook de verjaardagen van drie internationals. Uiteindelijk renden we naar de gate. Toen bleek dat die uitputting van m’n adem voor niks was, want het vliegtuig had vertraging. Of misschien was dit gewoon Italiaans op tijd. Na een half uurtje bijkomen, kon de reis echt beginnen. Op naar Santorini! Een eiland die nog op m’n bucketlist stond. Mamma mia, here we go! Maar wel eerst nog die tussenstop in Milaan, hoor.
‘In 30 minutes we arrive in Milano Bergamo, please fasten your seat belt.’ Met wat zenuwen in mijn onderbuik, maar vooral een flinke dosis enthousiasme landen we bijna in Italië. Ik besef dat ik op vakantie ga tijdens een vakantie. Want dat is hoe ik afgelopen maanden in Zweden heb ervaren. Als een groot vakantieavontuur. Wie heeft het? We lopen met z’n tienen het eerste vliegtuig uit. Het eerste wat mij opviel, de temperatuur. Als je al maanden in de kou leeft van het noorden, -18 onvermijdelijk was en meer sneeuw dan zonnebrand op je huid voelde, was een temperatuurtje van ruim twintig graden in Italië meer dan fijn. Vervolgens spendeerden we uren liggend op de grond, vooral niet nadenken over of die grijze, goedkope tegels überhaupt wel worden schoongemaakt. Een troost was dat wij niet de enige reizigers daar waren, liggend met onze rugtas onder onze hoofden. Verbazingwekkend zelfs hoe voorbereid sommige mensen van huis gingen. Een man van middelbare leeftijd liep met zware passen naar onze nieuwe slaapstek. Je moet snel zijn want anders zijn de plekjes om te liggen weg. Hij keek met een intense blik onze kant op. Hij pakte langzaam met zijn rechterhand een opgerold kleedje op en klapte deze uit. Een oranje tapijt met patroontjes van 2 bij 1 meter lag daar onschuldig op het vliegveld op een vloer waarvan ik nog steeds niet wil weten hoe vies deze is. De eigenaar daarentegen volgens mij niet zo onschuldig aan zijn blikken te zijn. Zijn rollende tas - je weet wel zo’n verticale tas op wielen die oma’s gebruiken in de supermarkt - vol met plastic tasjes, dekens en god knows what. Toch deed hij keurig zijn slippers uit en nam hij plaats op zijn net uitgelegde alternatieve slaapplekje. Het verbaasde mij dat hij als buurman niet nog even ‘buona notte’ zei.
Na deze ultieme, avontuurlijke ervaring kon m’n meest spontane tripje ooit – 2 dagen van tevoren geboekt – beginnen. Nu vraag ik mij op mijn beurt af, wat de definitie is van last minute vakanties. Is dat een maand van tevoren, een week of een dag? Anyways, ‘ik ga op vakantie en ik neem mee… een rugzak’, weet je nog dat je dit altijd in de kring op school speelde? Vertel maar eens aan mijn tienjarige zelf dat ik elf jaar later letterlijk alleen een rugzak meenam op vakantie. Alles om geld te besparen als tijdelijke Zweedse student.
Het water felblauw. Klotsend maakt het haar weg naar de rioleringen. Er ontsnappen vleugjes - jawel de welbekende vakantiegeur - chloor. Dat is waar ik me op dit moment bevind. Aan het zwembad, met een boekje, een Spaans muziekje op de achtergrond en de felle zon brandend op m’n benen. Genieten. In de avond struinden we door de hoofdstad Fira. Wat een magische plek. Als je aan Griekenland denkt, schieten je gedachten waarschijnlijk naar de witte huizen en blauwe deurtjes. Nou dat dus, over het hele eiland. In Fira zijn ook de meeste shops, restaurants en mooie uitzichtplekjes. Eenmaal daar aangekomen is mijn tip om lekker mee te gaan met de ‘wave’. Elk straatje verkennen, want alles is mooi en ready to be captured by your eye. Oh, en de postcards, maar dertig cent. We denken maar even niet aan de bomen die hiervoor het loodje hebben gelegd. In de hoofdstad besloten we om fancy te dineren, want we bespaarden tenslotte geld door geen koffer mee te nemen. We aten - uiteraard - Griekse lekkernijen. Zucchini balls, tsjachiki, pita, moussaka, oh en zeebaars, niet Grieks, maar wel lekker. Hoewel wij nog heerlijk aan het tafelen waren, kwamen de obers ons gedag zeggen. Ja, je leest het goed. Niet andersom. Wij mochten namelijk in het - open lucht - restaurant blijven, terwijl zij vrolijk naar huis vertrokken. Verbaasd - en giechelend - bleven wij achter. Vervolgens sloten we de avond af met flink wat drankjes en dansjes in de bar Highlander. Veel Engelse meezingers, happy hour, dansende barmannen en ‘gewoon’ een hoop lol.
Uitzicht vanaf de hoofdstad Fira
Klassenfoto?
Heb je even een sentimenteel minuutje? Met mensen die ik nog niet eens drie maanden ken, maar die ik wel als een grote Erasmus-familie zie, samen van land naar land reizen. Voor elkaar zorgen en met elkaar lachen. Zo bijzonder. Dit moment legden we ook meteen vast door vriendschapsbandjes. Kan gewoon als je in de twintig bent, hoor. Door de host van ons appartement, Freddy, die eerst voelde als de vader maar ons daarna waarschijnlijk flink afzette met zijn taxiprijzen. We werden wel keurig vervoerd van plaats A naar B. Zelf verblijven we in Perissa, dorpje vlakbij. Althans toch wel 15/20 min met de auto. Hij reed ons ook naar een klein stadje in Santorini – wat absoluut een aanrader is – Oia. Een magisch stadje dat naar mijn idee wel wat weg had van Venetië. Smalle straatjes, kleurrijke huisjes, aan het water en heel veel toeristen. We klauterden ergens op een muurtje, keken uit over het water. De zon schitterde op het water en ging langzaam onder. Aan de rechterkant zagen we een rits aan kleurrijke huisjes. Een view die je ziet op postcards, mag ik je herinneren dat die dus maar dertig cent zijn.
In de bus van Freddy, ik quote "party, party"
Uitzicht vanaf het stadje Oia, Mamma Mia meets Venetië
Red beach, must see
Na vier dagen ontzettend fijn gerelaxed te hebben op het strand, liggend aan het zwembad, gefeest in de barretjes, gelopen door de stadjes, de ondergaande zon en het uitzicht over Santorini meerdere malen mogen hebben bewonderen, werd het tijd voor onze nieuwe bestemming, Roma.
Dé vriendschapsbandjes
Deze keer het Zweedse - want ik doe nog steeds m'n minor in Zweden - woord ‘Semester’, en dan niet met de Nederlandse betekenis een periode, maar met de definitie vakantie!
Hej då.