Eenbentmoment in Zweden

Wekelijks – of opeens twee keer achter elkaar – schrijf ik over mijn avontuur in Zweden, mijn tijdelijke woonplaats. Deze keer over m’n laatste weken in Sundsvall, midsommar en het vervoer naar huis. Dertig uur lang. Ja, echt.

Ik ontving weer een bezoekje van het thuisfront!  Dit keer kwam m’n nicht langs. Wat een feest. We begonnen de reis in Sundsvall, waar ik haar kennis liet maken met de overgebleven internationals, – want ja inmiddels zijn er al een stuk of 12 naar huis –, m’n nederige stulpje, het drukbezochte… centrum en het Zweedse meer, waar we uiteraard een plonsje in maakten. Deze week was ook mijn ene laatste week in Zweden. Om mijn – op z’n zachtst gezegd – geweldige periode af te sluiten besloot ik – na een welbedachte beslissing – een tattoo te zetten. Wat was voor mij niet lastig. Ergens in februari hoorde ik iemand het woord ‘Mysa’ zeggen. Zonder dat ik de betekenis wist, werd ik meteen door dit woord geraakt. Ik vroeg aan m’n Zweedse bronnen de definitie, en deze antwoorden maakten m’n beslissing om het woord te tatoeëren definitief. Na dit permanente souvenirtje reisden we samen af naar Stockholm waar we midsommar wilden vieren. Van 24 op 25 juni is de dag dat het pas echt feest is alle tradities in acht worden genomen. Die dagen ervoor liepen we heerlijk te dwalen in de stad, lagen we te relaxen in parkjes en bezochten we diverse barretjes. Dit keer zag ik een nieuw deel van de stad, Södermalm. Voor jongeren zeker een aanrader vol gezellige tentjes, winkels en gezelligheid.

Ken je dat gevoel dat je op vakantie bent en je even helemaal niks ‘moet’ maar gewoon geniet? Dat straalt de Zweedse bevolking uit tijdens Midsommar. Het begint al bij de kleding. De luchtige blousjes worden de kast uit getrokken, net als de kleurrijke zwembroeken met een paar espadrilles aan de voetjes. De bloemenjurken zwieren in het rond. In alle vormen, kleuren en maten. Een lekker getanned gloedje op de huid, want het was de afgelopen dagen heerlijk weer, de zonnebril in het haar en schaterlachende mensen. Dat mooie weer namen de Zweden niet voor lief. Zo liet ik mij vertellen dat er sinds 1935 geen zonnetje scheen, maar het eigenlijk al jaren kletterende regen was. Was dat ‘ff geluk. Mensen haasten zich uit Stockholm – daar moet je dus niet zijn – en verplaatsen zich naar de buitenranden van Zweden. Ze vervoeren boodschappentassen vol met taart, boeketjes en liters drank. Aan de lege schappen van System Bolaget kan je ook wel zien dat er flink is ingekocht. Dus ooit van plan een bezoekje te plannen aan Zweden tijdens Midsommar, houd je dan vooral aan de dresscode. Bloemig. Oh, en zorg voor een picknickmandje met genoeg lekkers om de hele middag te vertoeven.

Stockholm

We reden met de bus richting het eiland Vaxholm. Met alle locals in de bus was het als een kind van twaalf naar GTST mogen kijken. Een inkijkje in hun leven. Hoewel ze normaal vrij gesloten zijn, ogen de mensen nu sprankelend, vrolijk en relaxed. We passeren onderweg meerdere marktkraampjes - ieder een eigen versierd bord - met aardbeien. Schijnt dat - vinden ze zelf - de Zweedse aardbeien het lekkerst zijn. Ook niet te missen als belangrijk onderdeel van Midsommar. Eenmaal aangekomen kreeg je de lach niet meer van mijn gezicht. We dompelden ons helemaal onder in de Zweedse tradities. Met mijn jaren ervaring als bloemenverkoopster bij Deen Supermarkten kon ik bloemenschikken als geen ander. Dit kwam heel goed van pas tijdens het versieren van de midsommarstång (meiboom). Het is een traditie om tijdens midsommar te zingen en dansen – niet zomaar wat pasjes, nee de traditionele volksdans – om de versierde meipaal. En dat deden we hoor. Handen vasthouden van vreemden, in de rondte zwieren en ‘Små grodorna’, dat is wat ze zingen tijdens het dansen, mee blèren.

Meiboom

Dresscode: bloemig

Midsommar goed afgesloten

Na deze heerlijke, dromerige dagen reisde ik alleen terug naar Sundsvall waar ik mijn laatste dagen spendeerde. Dat is gek. Na zes maanden een nieuw thuis in het noorden van Zweden, met de internationals als m’n familie en de geweldige avonturen die we beleefden, komt daar nu een einde aan. Bijzonder is ook dat ik aan het begin van deze belevenis nog last had van heimwee, terwijl ik nu voorzichtig durf te zeggen dat ik nog wel zou kunnen blijven. Bijzonder hoe dat gaat. Ik spreek dan ook hardop uit dat ik ongelofelijk heb genoten en ik besef wat voor geluksvogel ik ben dat ik dit mocht meemaken. Zo dramatisch als dat ik ben, nam ik genoeg de tijd om m’n spullen in te pakken. Even de hoofdrol pakken, neerploffen naast m’n koffers en pruilend om me heen kijken. Toch is het ook wel weer fijn om m’n familie en vrienden weer te zien. Maar ik weet ook dat terugkomen naar Nederland verantwoordelijkheden met zich meebrengen. Het inpakken ging ook niet van een leien dakje, want m’n twee, grote koffers wilden niet dicht. Gevalletje te veel spullen, en toch alles mee willen nemen. Na wat – pijnlijke – keuzes te maken, besloot ik kleding hier te laten. Alsjeblieft Sundsvall, mijn bedankje. M’n koffer zit net aan dicht. En met net aan bedoel ik dat er nogal veel spanning staat en ik deze toch maar heb omcirkeld met een rolletje ducktape en plakband. Je weet maar nooit. Vervolgens met de internationals die nog over waren – voelt bijna als de Hunger Games – picknicken aan het Zweedse meer, nog een duikje genomen en pizza gemaakt (met aardappel uiteraard). In de ochtend vertrok mijn trein weer richting Stockholm. Daar wilde ik nog twee daagjes vertoeven, voordat ik weer plaats neem op Nederlandse bodem. Het afscheid was heftig. Ik met m’n veel te veel spullen – drie koffers en twee handtassen – kwam geen vijf meter vooruit zonder te stoppen of mentaal te huilen. Ik besloot daarom in plaats van mijn eigen trein – met overstap – te gaan voor een andere trein die vertrok op hetzelfde moment naar Stockholm – zonder overstap. Hierdoor waren de laatste minuten wat stressvol in combinatie met adrenaline. Nam ik deze trein echt, kan ik er wel in? Na stevige knuffels, snelle maar lieve woorden sloten de deuren van de trein. Ik besefte nog niet dat ik wegging, totdat de trein ging rijden. Ik brak. En dat twee uur lang. Die arme man naast mij moest mijn gesnik urenlang aanhoren. Stoppen kon niet. Het moest eruit. De herinneringen razen voorbij, net zo snel als de trein wegrijdt uit Sundsvall. God, wat is afscheid toch iets naars. Is er überhaupt iemand ‘goed’ in? Je stelt het uit tot het laatste moment, want je wil geen doei zeggen. Het liefst doe je alsof je niet weggaat, althans dat is wat ik zou willen doen. Op het moment dat je niets anders kan dan doei zeggen, vergeet je die hele brei aan woorden die uitdrukken wat voor emoties je voelt. In mijn geval wilde ik de zes maanden vol geluk opsommen, hoe bijzonder de momenten waren, wat voor geweldige mensen het zijn en dat ik ze m’n familie mag noemen.

Zon komt op rond 3 uur

Lege kamer

In Stockholm wist ik niet wat me overkwam. Het ene mooie moment, na de andere kwam mij tegemoet. Fijn, na zo’n – nog zacht uitgedrukt – emotioneel afscheid. Geen geluksvogel, maar inmiddels een hele zwerm. Ik besloot het openluchtmuseum en dierentuin Skansen – oudste ter wereld (1891) – te bezoeken. Een park vol met schattige huisjes om de Zweedse manier van leven in die tijd te eren. Eenmaal daar hoorde ik opeens m’n favoriete nummer, van m’n favoriete Zweedse rapper. En, zoveel Zweedse rappers ken ik niet. Het zal toch niet, dacht ik. Ik versnelde m’n pas, keek vluchtig om me heen en ja hoor. Daar stond de Zweedse rapper Jireel, op nog niet eens tien meter afstand. Blijkbaar organiseert Skansen elke dinsdag een openluchtconcert, die je gratis kan bijwonen. Ik had geen idee en voelde mij zo gelukkig. Naast Jireel ook Eurosongfestivaldeelneemster Cornelia Jakobs, The Ark en opkomend artiest Benson Boone. Ik genoot met volle teugen. En niet alleen ik. Het hele publiek danste en zong mee. Het was een feestje. Na het concert bezocht ik de rest van het park en bewonderde ik al het groen, het uitzicht op Stockholm en de dieren. Ik zag twee elanden, een bruine beer en geitjes. In de avond besloot ik een bezoekje te brengen aan het fotografiemuseum Fotografiska. Ook weer zo’n succes. Exposities van onder andere Terry O’Neill. Ongelofelijk goede foto’s mogen bewonderen. Zo inspirerend. Als je in Stockholm bent, moet je eigenlijk wel even een bezoekje brengen aan deze twee musea. Wat een geslaagde dag. En daar bleef het niet bij.

In Skansen

Gelukkig

De volgende dag wilde ik een eiland van het Archipel van Stockholm zien. Bij elkaar zijn er ongeveer 30.000 eilanden. Ik besloot voor Grindä te gaan. Ongeveer twee uurtjes met de veerboot – wat echt geen schande is met zomers weer en prachtig zicht op alle andere stukjes land. Ook hier heb ik mij weer heerlijk vermaakt. Dit eiland is nog vrij onontdekt – door toeristen – en daardoor kalm. Ik genoot van alle natuur. Klauteren op rotsen, een duikje nemen in het meer, wandeling door de bossen, paarden en schapen zien huppelen in de wei en daarna een drankje nuttigen aan de haven. Alsof ik de hoofdrol speelde in een boek van Astrid Lindgren. In de avond scoorde ik via een luxe Italiaan een Too Good To Go-maaltijd wat een verrukkelijke risotto bleek te zijn. Het was ook echt nog zo’n heerlijke zomeravond, dus ik besloot – de hoofdrolspeelster die ik ben – nog even plaats te nemen in een parkje en de laatste minuten in Zweden in mij op te nemen.

Na het luikje

Inmiddels zit ik genesteld in de Flixbus waar ik de komende dertig uur mag spenderen. Zin in. Genoeg tijd om over m’n tijd in Zweden na te denken. En hopelijk een paar uurtjes m’n oogjes sluiten, natuurlijk. Het Zweedse woord van deze week lijkt op het Engelse woord Home. Hemma. Betekent thuis. Want, daar ben ik nu naar onderweg, m’n Nederlandse thuis.

Hej då.