Zo nu en dan schrijf ik een column met onderwerpen die mij bezighouden. Onderwerpen die eenbentmoment beschrijven. Eenbentmoment is namelijk niet één situatie, het zijn een hoop van situaties en gedachten die mij typeren. Deze week dwaalden mijn gedachten af naar de mislukte taart. De taart die ik bakte voor mijn verjaardag.

 Ja, foto van vorig jaar. Met dé gelukte taart.

Katy Pery galmt met de song ‘Birthday’ luid door de speakers. Maar vandaag mag het. Vandaag mag alles, want ik ben jarig. Ik heb mij weleens – ik dacht stoere meid – voorgehouden dat deze dag mij niet zoveel boeit, maar ik ben dit jaar toch echt (ouder én) wijzer geworden, want ik vind mijn verjaardag vieren nog steeds geweldig. Vierentwintig uur vieren dat je op deze dag bent geboren. Een hele dag vieren dat je ouder bent geworden. Ik vind dit ook waardevol aan een verjaardag. Want, hoe bijzonder dat je er weer een jaartje bij op mag tellen. Dat moet toch ook gewoon gevierd worden?!

De avond ervoor zit ik standaard vol met adrenaline. Vroeger was dit al een probleem. Klaarwakker lag ik daar dan in bed. Starend naar het plafond. Bedenken wie allemaal op mijn partijtje kwamen en wat ik wilde eten op mijn dag. Nog steeds lig ik dus klaarwakker te staren naar het plafond met de vraag wat ik nu weer wil eten. De welbekende pizza, patat of pannenkoeken maken inmiddels plaats voor een heerlijke tomatenrisotto of misschien wel pitabroodjes met falafel. Nu al zin in.

Door C is loopt mijn (maar die van iedereen natuurlijk) verjaardag vieren net even anders. Afgelopen twee jaar bezocht ik daarom het tuincentrum De Boet in Hoogwoud. Elk jaar bouwen ze het hele tuincentrum om naar een heus kerstwalhalla. Geweldig vind ik dat. Ik kocht vorig jaar ook mijn allereerste (eigen) kerstboom. Why Couldn't It Be Christmas Every Day? Oh, én ze hebben een kerststal met levende dieren! Naast dit uitje bakte ik een verrukkelijke taart. Taarten van Abel was er niks bij ;). Benieuwd? Lees hier het recept. Hoewel ik nog lang niet uitgekeken raak op kerstshoppen, bieden ze mij nog net geen jaarlidmaatschapskaart aan. Dit jaar kies ik toch voor een ander uitje. Dit jaar ga ik schaatsen.

Naast het schaatsen bakte ik afgelopen weekend weer een taart. Een pepernotentaart zelfs, met onder andere mandarijnen als inhoud. Dit klinkt toch als muziek in je oren? Stop maar snel je oordoppen in, want sh*t is about to go realistic. Dat tikkeltje arrogantie van de vorige alinea bracht mij meteen met beide benen op de grond. Dit jaar was het bakken van een taart een weerspiegeling van het leven. Niets gaat zoals gepland. Abel, waar bent u als ik u nodig heb? Ik had een veel te groot springvorm voor veel te weinig mengsel. Mijn cake viel daardoor laag uit. Maar hé, qua diameters won ik dan weer. Positief ging ik door met het mengsel. Deze kwam als een soort topping over de cake heen. Daarboven op versier je de taart met mandarijnen, chocolaatjes en pepernoten. De visite moest maar een extra groot punt nemen, dat compenseerde de hoogte. Maar nee, deze hele taart was niet voor het daglicht geschikt. Het mengsel was – licht uitgedrukt – een ramp. Door de mandarijnen en wat mascarpone was het mengsel klonterig en kreeg het een waterige structuur. Niet bepaald waar je zin in hebt als topping over de taart.

Gelukkig smaakte niet alles slecht. De cake, die ene die zo laag was uitgevallen ja, smaakte heerlijk naar een combinatie van mandarijn en pepernoot. Het mengsel gebruikte ik niet. Gewoon alleen de cake. Ik vertelde niemand van het mislukte mengseltje. Wat de visite niet weet, kan ze ook niet missen. Voel jij een uitdaging om dit beter te doen? Hier het recept van de pepernotentaart. Breng je mij een puntje als het is gelukt?

Nu ga ik snel verder zingen met mijn solo, naast Katy Perry dan. Daarna neem ik een extra groot puntje van de taart, waar ik tenslotte wel mijn best voor heb gedaan. Daarna ga ik dansjes wagen op het ijs. Doei!