Met dikke tranen liep ik Schiphol binnen. ‘Je gaat iets leuks doen’, sprak ik mijzelf toe. Maar afscheid nemen was daar geen onderdeel van. Als ik ergens niet van houd (en ook niet goed in ben), is het een hoofdstuk afsluiten. Wanneer ik m’n laatste werkdag heb gehad, kan ik het niet laten om nog te zeggen ‘maar ik kom snel langs hoor’, terwijl iedereen weet dat dat voorlopig niet gebeurt. Goed ik dwaal af. Afscheid nemen en een hoofdstuk afsluiten, dat is wat ik afgelopen weekend deed. M’n lieve familie en vrienden zei ik gedag. Hoewel ik dacht dat dat de laatste momenten waren, werd er achter mijn rug een complot gesmeed waarbij mijn familie een suprise drive through organiseerde. Op de zaterdag voor ik vertrok zag ik alle mensen, waar ik al afscheid van had genomen, in een stoet van auto’s voor m’n huis om mij plezier te wensen. Dit was zo’n bijzonder moment. Pure blijdschap en verrassing. De dikke tranen komen weer opzetten. Gelukkig heb je op het vliegveld veel afleiding van andere vakantiegangers.

Ik vloog van 6:55-8:55. Niet de tijd die ik in eerste instantie koos, maar de vlucht van 8:25 werd gecancelled. Achteraf was ik eigenlijk heel blij met deze tijd, want daardoor zag ik de zon opkomen. Als dat niet genoeg vreugdigheid opriep, wacht maar tot je bijna landt met het vliegtuig in Zweden. Je wordt omringt door witte sneeuwplekken en groene dennen. M’n hart maakte een sprongentje. Net zoals in de films. Niks van gelogen. Eenmaal geland kon ik niet stoppen met lachen.

Een paar uur wachten op Stockholm en ik was al verliefd. De mensen. Zo stijlvol, kalm en vriendelijk. Er wordt geglimlacht of zelfs ‘hej’ gezegd. In Nederland krijg ik nog net geen ‘wat moet je’ naar m’n hoofd als ik net iets te lang naar een leuke outfit staar. Even los van het feit dat ik beide landen compleet aan het stereotyperen ben. Als ik de sfeer in Zweden, met de ervaring die ik nu heb, moet beschrijven is het rustig, geruststellend en inspirerend. Een andere levensstijl dan het drukke leven van Amsterdam. Het voelt als een verademing. Het voelt ook als thuis. Nu al… Sorry pap & mam.

Inmiddels zit ik in de trein richting Sundsvall. De plek waar ik komend half jaar mijn nieuwe hoofdstuk begin. Mijn nieuwe leven. Fotografie studeren en dat op zo’n mooie plek. Wie heeft het? Vanaf Stockholm is het ruim drie uur reizen. De witte sneeuwhopen razen voorbij. In Nederland vond ik het al vermakelijk om in de trein te zitten, maar laat staan in een land als Zweden. Niets van het typische Zweedse landschap blijft onopgemerkt. Meer rode huisjes dan het geld op mijn bankrekening. In m’n hoofd heb ik al tientallen droomhuizen gekocht. Iemand nog een kerstboom? Hier staan er genoeg. En de geur! Het ruikt naar een cocktail van bos, sneeuw en zon. Doe er maar twee, graag!

excuses voor deze kwaliteit; genomen vanuit de bus haha, maar je snapt het idee

Time flies when you have fun. Lekker cliché, maar waar. Inmiddels zijn de eerste twee dagen een feit. Dinsdagavond kwam ik aan in Sundsvall. Ik stapte de trein uit, met loodzware koffers. Die armbiceps kregen het zwaar te verduren of beter gezegd: verzuren. Ik zette mijn voeten op de grond van Sundsvall, ik keek om mij heen en daar kwamen ze... De sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden. Zo bijzonder! Niet alleen maar rozengeur en sneeuwvlokjes, hoor. Weken geleden regelde ik een meubelbedrijf – eentje die de school aanraadde – die mijn meubels in de kamer zou zetten nog voor het moment dat ik zou arriveren. Wat bleek? 9 vierkante meter vol leegte. Huilen in een hoekje was er niet bij, hoewel de hoek wel leeg was om te staan. Na twee telefoontjes kwam het bedrijf diezelfde avond nog een bed en een lamp brengen. Ja, ook een lamp, want ik had niet eens licht. Diezelfde avond ben ik ook naar de Ikea geweest voor een dekbed, kledingrek. Call it a productive day.

Na ruim tien uur slapen in m'n nieuwe bedje, waar ik flink om heb gesmeekt, wilde ik de omgeving verkennen. Hallo Sundsvall, here I am. Ik liep een rondje richting de school. De schoolgebouwen – op ongeveer vijftien minuten lopen afstand – lijken net een minidorpje, zo mooi! Verder ontmoette ik vier andere internationals. Grappig om te zien dat alle internationals zo open staan voor contact. Je bent geïnteresseerd in elkaar. Dat resulteerde in tripje in de Ikea -dat is ongeveer dertig minuten met de bus – en daarna aten we een hapje in een restaurant. Bijzonder dat je hier uiteten kan. Het voelt alsof ik twee jaar terug de tijd in reis. Mondkapjes in het openbaar vervoer zijn ook ver te bekennen. Het voelt als een verademing!

Vandaag – donderdag 13^e – had ik online introductie, toch niet helemaal twee jaar teruggereisd want grote groepen samen is nog niet mogelijk. Ik zag een aantal Nederlanders in de groep, dat voelt meteen zo vertrouwd! Misschien toch de kaas, fietsers en tulpen die ons zo verbindt. Na een paar uur het beeldscherm gezien te hebben, verkende ik de supermarkt. Op een paar minuten lopen zit een supermarkt. In het buitenland naar de winkel gaan, voelt als een uitje. Meteen daar een uur gespendeerd. Prijzen zijn in Zweden wel een stuk duurder. Ruim tien euro voor bloemen en bijna vier euro voor een brie. Wel een duur uitje dus. Ach. You only live once, right?