Ik ga op soloreis. Ja, dus echt alleen. Maar met al m’n hersenspinsels ben ik nooit helemaal alleen. De komende twee weken neem ik jullie graag mee, want ik mag dan wel solo zijn, maar avonturen zijn er om ze te delen! De laatste stop: Toscane.

‘Ciao Bente! Welcome to Social Garden!’ Federico, eigenaar van Guest House Social Garden vangt mij met open armen op in z’n pittoreske landgoed in Calci; een klein stadje/dorpje in de regio Toscane. Ik krijg meteen een rondleiding en mijn mond valt open. Bij sommige plekken voel je de liefde en passie die erin is gestopt. Dit was er eentje. Het huis is omgeven door bergen, grenst aan een meterslange, groene tuin waar diverse plekken zijn gecreëerd om te kunnen relaxen. Kleedjes met kussens, ligstoelen, een picknickbank en een hangmat. Het huis is een combinatie van houten meubels met kleurrijke kussens, groene planten in macraméhengels in elke hoek van deze stek aangevuld met offline hobby’s, zoals muziekinstrumenten, boeken en zelfs een box met verfspullen.

Uit m’n neus eten deed ik in ieder geval niet. Sterker nog, ik at hele andere dingen. Gnocchi. Zelfgemaakt weliswaar. Voordat ik weer naar het Noorden vertrok, wilde ik één ding ervaren in dit goddelijke etensland: een kookcursus. Met m’n rugtasje vertrok ik met de trein naar Florence, waar ik - en nog een paar anderen - werd ik opgehaald door zoon Stefano een vintage busje. We werden gebracht naar het huis van zijn moeder Daniella, die ons alle kneepjes (letterlijk) van het pastavak leerde. Met een groep van twaalf man (en vrouw) leerden we gnocchi en ravioli maken. Tussen allemaal koppels en families heb ik het uitstekend naar m’n zin gehad. Een ouder koppel uit Australië bood mij zelfs een slaapplek aan voor als ik overzees kom. Met z’n allen leer je van bloem, ei en wat zout een heus pastasoort te make , waarna je die met z’n allen gaat opeten onder het genot van - onbeperkt - wijn uit Toscane.

Deze stek waar ik verbleef heet niet voor niks Social Garden, aangezien het stel een plek wilde creëeren waar mensen met soortgelijke interesses samenkomen. Dat is gelukt. Opnieuw was ik niet solo. Ze organiseerden een pizza-avond en een andere dag aten we met een groepje bij een pizzeria buiten de deur. Daar bleef het sociale contact niet bij. Samen met een paar meiden uit Oostenrijk en Duitsland bezochten we de toren van Pisa (moet je toch effe gezien hebben) en reden we met de auto naar een bepaalde plek waarvan ik de naam niet heb onthouden, want deze passenger princess keek lekker naar buiten en zong mee met 2000 bangers. Eenmaal de haarspeldbochten en smalle straatjes overleefd begon de start van onze hike. Waar de meeste routes eerst omhoog gaan en daarna naar beneden, ging deze andersom, want we gingen naar een waterval.

Maar voor een waterval hoefden we helemaal niet ver te reizen, want achter het huis was ook een mooie te zien. Een andere dag ging ik daar met een groepje heen om te zwemmen. Diezelfde nacht keerden we terug voor een late night swim aangezien iemand van de groep jarig was! Een hoop wijn, kaas, gezang en een ietwat brakke ochtend volgden.

Toch was ik niet alleen maar met mensen. In m’n uppie verkende ik het authentieke plaatsje Calci en heb ik urenlang in de tuin gelegen met een boekje. Ook bij de vorige plaatsen was ik zo nu en dan op mezelf afgewezen. Maar dat was een keuze. Mijn keuze. Precies daarom wilde ik op deze reis. Ik wilde m’n eigen keuzes maken, onafhankelijk van de meningen van anderen. Ik wilde - warning: we gaan diep - happiness ervaren zonder dat ik daar iemand anders voor nodig heb. Met een trots gevoel - want ik zit inmiddels op de airport van Pisa - kan ik zeggen dat dit is gelukt. Absoluut had ik het soms effe zwaar en zijn er tientallen tranen gerold, maar ik besefte ook dat deze emoties een belangrijk onderdeel zijn van ons human beings. Zonder die meterslange low moments ook geen kilometerslange piek. En daar heb ik nu vrede mee. Je leert jezelf ook meteen kennen, want in m’n eentje in een solokamer is leuk voor een nachtje, maar daarna vertoef ik toch liever op een gezamenlijke kamer, waardoor ik in de ochtend effe kan kletsen met iemand anders dan slechts m’n eigen hersenspinsels.