Eenbentmoment in Zweden

Wekelijks – maar houd mij er niet aan vast – schrijf ik over mijn avontuur in Zweden, mijn tijdelijke woonplaats. Deze week maakte ik een fotoreportage (die ene over de mannenwereld), kwam mijn familie langs (!), bezochten we een ijshockey-game en vond ik mijn nieuwe roeping als houthakster.

Weet je nog dat ik schreef over het ijshockeyteam IF Sundsvall die een belachelijke beslissing maakte om de vrouwenteams te cancellen om zo geld te besparen voor de mannenteams? Eigenlijk zouden zij gecancelled moeten worden. Hoewel, ik denk niet dat zij het probleem zijn, maar de hele sportwereld in het algemeen. Het is een mannenwereld en die moet veranderen. Mijn fotoreportage zal misschien niet een grote ommekeer aanwakkeren, maar toch hoop ik bewustzijn te creëren.

Tijdens de wedstrijd mocht ik tussen de hockeyteams staan – dat is dus mega dichtbij – en foto’s schieten. Ik kwam daar met een doel, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik werd overvallen door de excitement die ik voelde toen ik naast het veld mocht staan en toegang kreeg tot faciliteiten die andere mediamakers ook kregen. Ondanks mijn enthousiasme stond er één feit als een paal boven water. Het is écht een mannenwereld.  Drie scheidsrechters, vier coaches (per team), de twee teams en alle werknemers. Mensen die het ijs schoonmaken, kantinedienst, scorebord, tv, radio en ik denk 80% van het publiek. Allemaal man. Allemaal. Gek genoeg verbaasde mij dit nog. Hieronder een greep uit de selectie van een reportage van een verhaal dat duidelijk verteld moet worden. Of mijn – prille – liefde voor ijshockey verminderd is? Nee. Afgelopen weken stond ik gewoon weer juichend aan de kant. Maar nog harder zal ik juichen, en ook dansen, als de vrouwenteams weer mogen spelen.

Testosteron in een foto

‘Waar is de bruisende winkelstraat?’ Hier pap. We zijn er al. Hij kijkt verbaasd. Lachend loop ik verder. We hebben een H&M, Espresso House en een New Yorker. De schaal van bruisheid is vergelijkbaar met een cola die je te lang in de koelkast hebt laten staan. Een klein beetje prik, net genoeg om je glas frisdrank op te drinken, maar niet genoeg om er je voldoening uit te halen. ‘Ach, je moet het dan zelf leuk maken.’ Zo is het pap. Samen met de internationals, onze eigen huisfeestjes, m’n favoriete bakkerijtje Stenstans en de eindeloze kaneelbollen die ik hier eet zijn mijn eerste maanden – bijna drie alweer – hier een feit. Bijzonder hoe de tijd vliegt. Laatst vertelde iemand dat we nog maar tien weken school hebben en dan zijn onze lessen voorbij – en praktisch gezien ook onze Erasmus-ervaring. Tien weken?! Snel wis ik deze gedachtes weer uit mijn hoofd.

In Espresso House met m'n kaneelbol

Samen met m’n paps, zijn vriendin en haar dochter bezochten we – natuurlijk, je kent me – een ijshockeywedstrijd, gleden we van de ski slope, liepen we naar de Noorderberg en braadden we buiten onze eigen hot dogs. Dat schijnt dus iets typisch Zweeds te zijn.

We konden bijna met ze praten, zo dichtbij zaten we

Typisch Zweeds dus

Uitzicht op Sundsvall vanaf de Noorderberg

Midden op het plein in Sundsvall stonden twee marktkraampjes met daarachter een oude man. Hij hoorde ons Nederlands praten. Hij riep waar hij aan dacht bij het land Nederland. Ik persoonlijk denk – misschien naïef – dan aan: regen, tulpenvelden, kaas en meer fietsers dan inwoners. Als je het aan de gemiddelde persoon buiten Nederland vraagt, zoals die man van het marktkraampje: Red Light District, drugs, Amsterdam en Ajax. Dit imago is mij al meerdere keren voor m’n neus geschoven sinds ik hier ben. Lachwekkend. En misschien een beetje triest.

Afgelopen week spendeerde ik samen met m’n mams en zussen een paar dagen in Stockholm. We bezochten Het Koninklijk Paleis. Wist je dat dit een van de grootste paleizen van Europa is? 230 meter lang en 125 meter breed. Om even in ruimtes te denken, dat zijn dus ongeveer 600 kamers. M’n studentenhuis in Utrecht was er niks bij, of althans waarschijnlijk net zo groot als een kledingkast. Voor schoenen. Om dit avontuur compleet te maken, zagen we ook de wissel van de wacht, dat doen ze dus al sinds 1523. Dat is bijna 500 jaar. Hallo zeg. De 500-jarige wissel zal wel met een hele fanfare en ballonnen zijn. Of nee, misschien mag dat wel niet. Ze mogen ook niet glimlachen. Toch probeer ik regelmatig een klein grijnsje bij ze op te wekken. De gehele koninklijke wacht bestaat uit ongeveer 60 soldaten waarvan de helft zijn toegewezen aan het Koninklijk Paleis. De militaire eenheid marcheren naar een post – in totaal zijn er 5 – en lossen elkaar daar elk uur af.

Zouden de koning en koningin ook foto's in spiegels maken?

Naast het braden van de hot dogs voerde ik nog een typische activiteit uit, waar ik toch bijna mijn hout mee zou willen verdienen. Houthakken. Ja. Echt. Dat gevoel wanneer het stuk hout in tweeën gaat, bijna verslavend. Ook gevaarlijk. Je hoeft maar even door te schieten met de bijl en je kan krukken maken van de boomstammen.

Als bewijs

Ik moet mij toch maar weer wekelijks houden aan het schrijven van m'n artikel. Er is nog zoveel meer wat ik deed. Kleine samenvatting. Ik zag nóg een keer het Noorderlicht. Ja echt. Ik maakte foto’s bij een natuurreservaat voor school. Dat is mijn schoolopdracht. We organiseerden hier een internationaal diner. Ik at voor de eerste keer een Spaanse omelet, tortilla de patatas. Ik zag de zon opkomen om 5:45. Ik at meerdere keren bij MAX (oeps). Ik zag vier hertjes op ongeveer vijf meter afstand. Bambi is that you? De reünie met m’n familie leek bijna op een aflevering van All You Need Is Love. Haha. Ik zat buiten op m’n balkon in mijn T-shirt, terwijl er nog sneeuw op de grond lag. Ik vond een gratis vriestas van m’n favoriete merk Somersby. Dat is cider, maar niet zomaar een cider. Nee, deze is heel lekker. Ik at voor de eerste keer – sinds ik hier ben –Zweedse gehaktballetjes bij de Ikea. Ik heb een shoppingverbod van twee maanden. Ik moet nog twaalf dagen. M’n fam en ik slopen het metrostation in om de kunst daar te bekijken. Ik bestelde voor het eerst volledig in het Zweeds. Duolingo is paying off. Ik ben voor de eerste keer gevallen met skiën. Met m'n familie verbleef ik op het vulkanische eiland Alnö. Heel mooi daar. Nu ik deze blog schrijf, sneeuwt het weer. Na drie maanden blijft mijn hart een sprongetje maken als de vlokjes naar beneden dwarrelen.

Natuurreservaat Smitingen-Härnöklubb

Oké, iets meer dan vijf meter

Kindermenu

Het was het stiekem binnensluipen waard

Op het vulkanische eiland Alnö

De bloemenprijzen beginnen hier vanaf tientje, het bleef bij kijken

Ik wil wat nieuws toevoegen aan het einde van m’n artikel. Een nieuw Zweeds woord dat ik leerde en jullie kan aanleren. Deze week het woord ‘Mysa’. Als je het woord googelt komt er ‘glimlachen’ tevoorschijn, maar niets is minder waar. Via m’n Zweedse bronnen weet ik dat het ‘gezellig’ betekent. En dat is hoe ik deze weken heb ervaren. Det var mysigt.

Heb je m'n vorige blog over de ijspret al gelezen?