Eenbentmoment in Zweden

Wekelijks – maar houd mij er niet aan vast – schrijf ik over mijn avontuur in Zweden, mijn tijdelijke woonplaats. Deze week heb ik het over uitgaansleven in Sundsvall, ijspret en internationale maaltijden.

Gewoon blijven ademen bent, spreek ik mezelf – angstig – moed in. M’n ‘wat als’ brein maakt overuren. M’n gedachten schieten als blaadjes door een wervelwind alle kanten op. Je hart kan dit aan. Ademen is de key. En wacht, het was ook een challenge toch afgelopen jaar. Een ijsbad. Of was dat de ice bucket challenge? Is dat hetzelfde effect voor je hart? Al die mensen op Instagram zagen er prima – fris zelfs – uit nadat ze zichzelf als een vis in het water lieten dopen. Oké, ik kan dit ook.

Gaan we dit echt doen?

Bij de ski slope heb je een wak waar je een verfrissend badje kunt nemen. Het welbekende ijsbad. Vrijwillig. En ik kwam op het idee om er ook in te gaan. Ja, ik weet ook even niet waarom. In m’n bikini met m’n sokken – charmant – ga ik rustig via het trappetje het water, dat een temperatuur heeft van 1 á 2 – bijna bevroren hallo – graden in. M’n tenen raken het koude water. Oké, dit is heel erg koud, maar ik had erger verwacht. Ik ga nog een tree naar beneden. Misschien toch iets sneller naar beneden, dan heb ik het maar gehad. Ademen, bent. Ik hap naar lucht en blaas deze als een walvis die water vrijgeeft weer uit. Alsof ik net een marathon heb gelopen en ik op adem moet komen. Zo voelt het. De mensen die aan de kant staan toe te kijken helpt ook niet mee. Of, misschien juist wel. Ik ga ze eens laten zien dat ik dit kan. En nog een tree naar beneden. Daar zit ik dan in het ijsbad. Tot m’n schouders in het water, dat – voor de duidelijkheid – bijna is bevroren. M’n handen houden zich krampachtig vast aan het trappetje. Wat als ze van schrik loslaten? Vliegensvlug stap ik dit ‘verfrissende’ badje weer uit. Hoe lang zal ik erin geweest zijn? Het voelde als minuten, maar het waren waarschijnlijk seconden. Ik was niet de enige – ik zou dit ook nooit in m’n eentje doen – die zo stoer was om zich te wagen aan dit koude water. Naast mij waren nog vijf internationals.

Plaats delict

Het ijsbad was niet de enige ijspret deze weken. Ik bezocht een ijshockeywedstrijd van de club Timrå, die speelt in de hoogste divisie van de Zweedse Hockey League. De scheldwoorden ‘herregud’ en ‘fan’ vliegen je om de oren. En nee, niet fan als bewondering, eerder the opposite. Je gezicht kleurt er bijna rood van. Past wel goed bij de dresscode van Timrå; rood met wit. Ik had m’n Ajax-shirt volgende keer wel aan kunnen trekken. Een andere dresscode was voor een feestje met een 70’s/80’s-thema. Met crop tops, wijde broeken, leuke prints en wat biertjes in onze hand liepen we richting de partyplaats Grönborg. Er kwamen vooral mensen op af die de dresscode wel heel letterlijk namen. We ontdekten een andere plek waar onze leeftijdsgenoten zich wél verzamelden. Een club: Rå. Perfect, zou je denken. Totdat je wordt geweigerd omdat de club 23+ hanteert. En dan denken dat je met 21 al heel volwassen bent omdat je een half jaar in het buitenland woont.

Timrå in actie

Over leeftijden gesproken. We vierden afgelopen week twee verjaardagen – op dezelfde dag (!) – waarbij één international 23 is geworden. Leuk voor je verjaardag naar de club Rå – in je eentje. Nee, we gingen bowlen. We reserveerden alle zes banen en in groepjes van drie konden we dan een uurtje gooien. Uiteindelijk speelden wij maar een halfuurtje, want de baan was stuk. Misschien ook maar beter, want ik gooide ongeveer vijf keer, nul pegels om. Maar je weet wat ze zeggen. Hardlopers zijn doodlopers. Voor mij was het andersom. De doodloper rende opeens heel hard, want ik gooide strikes. Twee keer. Hoe vind je die?

Zoom maar niet in op het scorebord

Het leuke aan Erasmus vind ik het ontmoeten van mensen uit andere landen. Een greep van de mensen uit verschillende landen die ik hier ontmoet: Spanje, Italië, Duits, Turkije, Frankrijk, Tsjechië. Laatst proefde ik échte crêpes, zoals ze die eten in Frankrijk. Ik leerde hoe je Italiaanse pizza’s maakt. Wist je dat tomatensaus niet standaard is op een pizza? Op slechts een paar soorten smeren ze die rode saus op de pizza. En als je dacht dat ze gewoon een potje omkieperen en dat een beetje verdelen, van ja het is wel goed zo, heb je het mis. Je neemt een lepel tomatensaus. Deze draai je om in het midden van het deeg. Met de onderkant van de lepel maak je rondjes van binnen naar buiten. En dit herhaal je vijf tot zes keer. Tip van de Italiaan: ‘Je moet het deeg masseren met je lepel, behandel het als je “skincare”.’ Ik laat deze even over voor je eigen interpretatie. Ook proefde ik Zweedse lekkernijen, zoals het gebakje Semla. Een bol gevuld met room en amandelspijs. In Zweden hebben ze veel feestdagen die gebaseerd zijn op eten. Ik ben naar het juiste land gegaan. Op 1 maart vierden we dit Zweedse gebakje Semla. Ik was niet de enige die deze dag wilde vieren. Voor m’n favoriete bakkerij stond uren een hele rij, maar het was het zeker waard.

Pizzadeeg maken

1 maart Semla-dag!

Deze week geen rendieren of husky’s, maar hertjes en eekhoorns in het wild. Ach, ook leuk. En, je gelooft het misschien niet maar ik zag voor de derde keer het Noorderlicht. Dan ben je in Lapland, zie je niks, en ben je terug in Sundsvall zie je het voor de derde keer. Maar klagen hoor je me niet. Het blijft speciaal. Dit keer hing ik gewoon uit m’n raam om van de groene vegen te genieten.

Tijdens onze wandeling een Fika met thee en koekjes

Paar dagen geleden was het internationale vrouwendag. Ik denk dat ik mijzelf wel een feminist kan noemen. Gelijkheid voor alle genders, daar sta ik voor en streef ik naar. Toch liet ik op deze dag m’n nieuwe, zware meubels – gratis gevonden in zo’n schuur waar bewoners hun oude meuk dumpen, maar hé jackpot want gratis – door het mannelijk geslacht naar binnen tillen. Ik ben ook maar een mens. Anyways, ik deed op deze dag een bijzondere, schandalige ontdekking. De Ice Hockey-club IF Sundsvall heeft in 2017 alle meidenteams geëlimineerd om zo geld te besparen voor jongensteams. Ze bepaalden simpelweg dat de meiden – die overigens beter speelden – niet meer mochten spelen, zodat de jongensteams meer geld kregen. En zelfs nu, vijf jaar later, nog steeds geen vrouwelijke speelsters. Voor school moet ik een fotoreportage maken met een verhaal. Nou, hier is m’n een verhaal. Ik maakte vandaag al de eerste lichting, morgen in het stadion schiet ik de rest van de foto's. Volgende week deel ik de resultaten!

Heb je m'n vorige blog over Lapland al gelezen?