Eenbentmoment in Zweden

Wekelijks – maar houd mij er niet aan vast – schrijf ik over mijn avontuur in Zweden, mijn tijdelijke woonplaats. Deze week heb ik het over m’n schoolopdracht, Noorderlicht – ja opnieuw! – en bracht ik een bezoekje aan Stockholm.

‘Hoe was je weekendje Stockholm?’ Ja…daar stel je een simpele vraag, met – ik vrees – een lang antwoord. Waar moet ik beginnen? In twee én een halve dag heb ik zoveel gezien. Eerst maar even terug naar afgelopen week vóór het tripje naar de grote stad. Zit je klaar?

Ik wel in ieder geval

De week begon as always met schoollessen. Je zou het niet zeggen, maar ik ga ook nog naar school. Op maandag kreeg ik voor het eerst les over de Zweedse taal. Eén van de eerste zinnen die we leerden: ‘Har du barn?’. Dit wordt sowieso m’n nieuwe openingszin in de kroeg. De rest van de zinnetjes bleven beschaafd bij jezelf voorstellen: Jag heter Bente. Misschien toch een betere openingszin. De andere dagen vulden zich met fotografielessen. Deze week leerde ik meer over compositie (lijnen, kijkrichting, rule of thirds) en licht (spreekt voor zich). De avond voordat ik naar Stockholm vertrok – met ongeveer twintig internationals – dacht ik een rustig avondje te hebben. Opeens hoorde ik gegil onder m’n raam. M’n ogen schoten naar het glas. Ik zag een stuk of vijf mensen op een rijtje staan, te staren naar de lucht. Hun handen grepen naar hun telefoon. Mijn ogen schoten nu naar de lucht. Ik zag niks. Jammer. Vijf minuten later stonden deze mensen nog steeds naar de lucht te staren alsof er gratis eten werd gelanceerd – was het maar zo’n feest. Ik haastte mij dan toch ook naar buiten. Ik wil natuurlijk niks missen van dat spektakel wat ik niet kon zien vanuit mijn raam, maar wat blijkbaar de moeite waard was om te blijven kijken. Ik trok vluchtig mijn schoenen aan en in alle haast een veel te koude jas. En eenmaal buiten zag ik het… het noorderlicht. Ja, again! Hoe bijzonder is dat. Twee keer in vier weken. Ik noem mezelf nu een bofkont.

Lijkt een beetje op een kanelbullar

Elke donderdag reviewen we onze foto's. Op groot scherm. Je eigen hoofd. Top.

‘Dancing queen, young and sweet only seventeeeeeeeeeen.’ Keihard meebléren met Abba-songs. Dat is wat ik deed in Stockholm. Er is één plek op deze wereld – as far as I know – waar dit onbeschaamd kan, en zelfs wordt toegejuicht. Het Abba-museum. Ja, het Abba-museum! Je kan karaoke zingen, outfits zien, lezen over historie én op het podium klimmen om voor één keer – tenzij je nog tien keer naar het museum gaat natuurlijk – te zingen met de 3D Abba-leden. Naast dansen in het Abba-museum dansten we de zon op in een nachtclub Berns. Kom niet naar Stockholm zonder geld, want voor entree betaal je gerust vijféntwintig euro. Dat zijn vijftien zakken chips. Of drie bananen hier in Zweden. De andere dag bezochten we het Medeltidsmuseet (Middeleeuws Stockholm) en Moderna museet. En nee niet het vaccin, maar een museum met moderne kunst. We liepen er snel doorheen – ja wat verwacht je van een generatie met een korte spanningsboog – dus veel feitjes kan ik helaas niet meegeven.

Voor de Mamma Mia! fans, including me

Ik kondig u aan... het vijfde lid

In nachtclub Berns, spiegelselfies kunnen niet ontbreken

We namen ook deel aan een freetour door Stockholm. Die overigens niet free was, want je moest wel drie euro betalen. Ach, gelukkig is dat maar één zak chips. Iemand vertelt in anderhalf uur de hoogtepunten van de stad. We zagen het paleis, het huis van de minister-president – die trouwens niet wordt beveiligd. Je kan je neus tegen het naam drukken en niemand die je wegtrekt bij het kozijn. Ook liepen we naar het populaire, oude eiland Gamla Stan. Alle huizen en restaurantjes zien er zó kleurrijk uit. Op dat eiland is er ook een steegje gekleurd door grafitti. Er wordt beweerd dat als je daar doorheen loopt en de muren aanraakt, je grootste wens uitkomt. Daar gingen we hoor. Met z’n twintigen door dat steegje. De klamme handjes die gretig beide muren aanraakten in de hoop je wens te vervullen. Het had mij niks verbaasd als er opeens een tv-crew voor onze neus stond. Gefopt!

In Gamla Stan met de kleurrijke huisjes

Het 'magische' steegje

Met een grote lach op mijn gezicht pak ik vandaag mijn spullen in voor een nieuw tripje. You only live once, of zoiets haha. Om 22:45 vertrekt de trein naar Kiruna, Lapland. Je kunt nu wel raden waar mijn volgende blog over gaat…

Heb je m'n vorige blog over m’n nieuwe ski carrière, karaoke en heimwee al gelezen?