Eenbentmoment in Zweden

Wekelijks – maar houd mij er niet aan vast – schrijf ik over mijn avontuur in Zweden, mijn tijdelijke woonplaats. Deze week heb ik het over m’n nieuwe ski carrière, of ik een liedje zong met karaoke en ja ook heimwee.

Als ik door m’n foto’s scrol lijkt het alsof ik al weken in een pretpark leef. Een Frozen-pretpark. Toch wil ik ook een ander moment beschrijven. Heimwee. Want ja, wanneer ik een half jaar van huis verdwijn, komt dat gepaard met gevoelens. Nare gevoelens. M’n vingers scrolden naar m’n bankrekening voor een enkeltje naar Nederland. Dikke tranen rolden over m’n wangen. Een week geleden zei ik heel stoer dat het gemis eigenlijk wel meeviel. Ik moest niet denken aan het Nederlandse weer. En toch, wilde ik een enkeltje naar huis. Ironisch eigenlijk. Voor m’n gevoel had ik alles al gedaan en gezien – noorderlicht, ice hockey, skiën (stay tuned) sneeuw, feestjes – en kon ik wel weer in het vliegtuig naar Nederland. Maar ik wist ook, deze gevoelens gaan voorbij. Dit was een moment. En momenten gaan voorbij. Easy as that. Soort van...

De voorspelling van de glazen sneeuwbal

Alsof ik in een glazen sneeuwbal keek, want inderdaad het moment ging voorbij. Ik herpakte mezelf. Ik maakte een nieuwe bucketlist met dingen die ik zeker nog moest doen. Ja, nu kan ik niet weg. Eerst die lijst afvinken. Wat er op de lijst staat? Onder andere een sprong in het diepe, de piste. Ja voor sommigen misschien doodnormaal, maar voor mij doodeng. Zaterdag 29 januari mag de boeken in. Die dag begon mijn heuse ski carrière. En hoe.

In de eerste minuten waag ik mij aan de welbekende pannenkoeklift. Verplicht, want hoe kom je anders boven? De lift brings back memories. Ik vind het sprekend lijken op de kabelbaan in de Nederlandse speeltuin. Weet je nog? Om de beurt drie meter zitten en vooruit ‘vliegen’. Nou, daar precies daar begint mijn fout. Niet zitten. Gewoon rechtop blijven staan. Ik beland na precies één meter ‘vliegen’ met m’n gezicht in de sneeuw. Zo dat frist op. Met moed in m’n schoenen – en een kilo sneeuw – probeer ik het opnieuw. Het enige wat ik denk – terwijl mijn hele lichaam zich aanspant – niet zitten, niet zitten, staan Bente, staan, niet zitten, staan. En daar ging ik. Steeds meer ontspannen m’n spieren, terwijl ik door de lift naar boven word gedragen. Ik lach hardop. ‘Bent, je bent aan het skiën.’ Terwijl de hele sport skiën nog moest beginnen, voelt dit al als een hele overwinning. Hoewel het begin niet vlekkeloos was – integendeel zelfs – is de rest van het skiën zo ongelofelijk goed gegaan. Ik wil even opscheppen – het is mijn artikel dus waarom niet – want ik ben nul keer gevallen. Ik bleef rechtop staan en vloog als een ninja op latten naar beneden. Aan de bochten werk ik nog, maar wauw wat is dit leuk. Paar dagen later stond ik weer op de latten. Winterspelen here I come.

Nog even werken aan m'n balans

Wist je dat Sundsvall bijna 50.000 inwoners heeft. Klinkt bijna alsof het veel is, maar nee. Hoorn is ruim 25.000 inwoners meer rijk. Nou, ik zie geen vliegveld, Ikea of skipiste in Hoorn, jij? Goed. Klaar met de roast. In Sundsvall heb je twee bergen – Norra Berget en Södra Berget. Ook wel de Noorder- en Zuiderberg genoemd. Zweeds is niet zo moeilijk hè. Ik bezocht de Norra Berget in de avond en één woord: magisch. Ik keek uit over de hele stad. Who knew dat vijftigduizend inwoners in één gezichtsveld paste. Naast het prachtige uitzicht schijnt Norra Berget een openluchtmuseum te zijn. Allemaal rode huisjes, een wijnfabriek, een kerk en een café om te kunnen bezoeken. Absoluut iets wat op m’n bucketlist staat.

Als het nog niet duidelijk genoeg was, ik ben dol op lijstjes maken. Bucketlists vooral. Ik maakte er ook eentje toen ik 21 werd. 365 dagen de tijd om 21 to do’s af te vinken. Keihard mee blèren met karaoke was één van de gelukkige dingen die op de lijst mocht. Guess what. Nog 20 to do’s te gaan. Samen met de andere internationals zongen we honey, honey van (natuurlijk de Zweedse popgroep) Abba.

Betere kwaliteit zat er helaas niet in

Afgelopen weekend heb ik ook niet stilgezeten. Vrijdag 4 februari hield ik (wéér) bij m’n vertrouwde bakkerijtje – Stenstans – een fika. Misschien dat het voor hem voelde als een interventie, want die hele bakkerij (ongeveer 4 bij 4) zat vol met internationals. Whoopsie. Met die hele groep slenterden we verder naar Systembolaget. Dat is een speciale winkel voor alcohol. In de supermarkt vind je dat namelijk niet. We kochten daar laatst een cider van 0,3%, dus voor hogere percentages moet je bij de Systembolaget zijn. Snel sloegen we een klein voorraadje in. Om zes uur startte de giant beerpong. Denk aan emmers in de grond en een voetbal. En wat denk je, team ‘Sober en the girls’ – ik was one of the girls – stond in de finale. Om het feest nog eens goed af te sluiten – of in te luiden haha – hielden we nog een afterparty hier op de campus.

De volgende middag stonden we weer fris en fruitig te wachten op de bus voor een bezoekje aan de Ikea in het winkelcentrum Birsta City. We bezochten – niet alleen bezochten maar hebben daar ook gegeten natuurlijk – ook een fastfoodbedrijf ‘Max’. Ik durf het bijna niet ‘hardop’ te typen met alle McDonald’s-fans, maar Max is kwalitatief een stuk beter. En ook deze dag sloten we af met een feestje, inclusief nachtsleeën in de sneeuw. Life is all about balance – of zoiets. Dus de laatste dag van het weekend liep ik – ja echt! – hard in de sneeuw.

Nachtsleeën

Heb je m'n vorige blog over Sundsvall ontdekken al gelezen?